Υποκρισία...

Κοντεύει ο Σεπτέμβρης και η αγωνία για κάποιους τελείωσε, για κάποιους τώρα αρχίζει. Άλλος στεναχωρήθηκε κι άλλος χάρηκε. Μιλάω για τα παιδιά που τελείωσαν το σχολείο φέτος, που πριν μερικά χρόνια, ήμουν στη θέση τους, όπως πολλοί από μας. Τα παιδιά που σε μια εποχή που φαντάζει χωρίς μέλλον(και παρόν), θα πάνε να σπουδάσουν. Σε μια εποχή που ο μπαμπάς και η μαμά είναι τυχεροί αν έχουν και οι δύο δουλειά και το κόστος ενός φοιτητή θα είναι θαύμα αν το αντέξουν. Και μέσα σε αυτό το κλίμα, να σου πετάγεται ο κάθε τοπικός βουλευτής, δημοτικός σύμβουλος, να μεταφέρει τα συγχαρητήριά του στους επιτυχόντες. Κλαίω, που λέει και μια φίλη μου. Πριν δέκα χρόνια που τελείωσα εγώ το σχολείο έστελναν και επιστολή στο σπίτι ή κάρτα, δεν γνωρίζω αν το συνηθίζουν ακόμα. Πόση υποκρισία...

Αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια μας στο μεγαλύτερο βαθμό, που δεν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ για τα πραγματικά προβλήματα κανενός, ξαφνικά θυμούνται να πουν συγχαρητήρια σε κάποιον για την επιτυχία του στις πανελλήνιες, μόνο και μόνο επειδή σύντομα αποκτά το δικαίωμα ψήφου. Ίχνος ντροπής δεν έχουν, γιατί αν είχαν θα αυτοκτονούσαν ή θα εγκατέλειπαν τη χώρα. Λόγια παχιά για τον κόπο τον μαθητών, για τους συνοδοιπόρους γονείς, για τους καλούς καθηγητές...πραγματικά έχω συγκινηθεί, έχουν μεγάλη ψυχή οι Έλληνες που δεν σας έχουν φάει ζωντανούς ακόμα.

JimmyP