Κάτι προκλητικό...

Είσαι νέος, ωραίος, με προσόντα και το μέλλον φαντάζει να σου ανήκει. Έχεις όρεξη να αρπάξεις τη ζωή και να την στύψεις. Και ξαφνικά, ανακαλύπτεις ότι έχεις προσγειωθεί απότομα σε μια χώρα και σε έναν κόσμο που κάποια λαμόγια σου έχουν καταστρέψει το μέλλον και έχουν αρχίσει να καταπίνουν και το παρόν σου. Κάπου εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς της ανεργίας και οι επισκέψεις στον ΟΑΕΔ. 

Εκεί μια μέρα, αφού έχεις κλείσει σχεδόν ένα χρόνο άνεργος, πηγαίνεις για μια δουλειά ρουτίνας. Πατάς το μαγικό κουμπάκι και βγαίνει το νουμεράκι 90. Κοιτάζεις την οθόνη και βλέπεις πως εξυπηρετείται το 89. Αισθάνεσαι τυχερός, δεν θα αργήσεις, θα τελειώσεις γρήγορα. Παρατηρείς το χώρο, βλέπεις δύο υπαλλήλους να δουλεύουν και τα υπόλοιπα γραφεία κενά. Είναι καλοκαίρι, υποθέτεις πως είναι όλοι σε άδεια και για να μην το παρατραβάω, μετά από σχεδόν 40 λεπτά αναμονής, ανακαλύπτεις πως είναι όλοι εκεί, κάπου χωμένοι πίσω και φλυαρούν καπνίζοντας, πίνοντας καφέ κι εσύ εκεί να περιμένεις...

Τότε είναι που αρχίζουν να μπαίνουν διάφορα στο νου σου και κάπου εκεί σκέφτεσαι ότι είσαι άνεργος, ότι ευχαρίστως θα έκανες τη δουλειά τους και για 600€, ότι σίγουρα θα δούλευες πιο καλά από αυτούς, ότι αξίζεις περισσότερο. Μετά αρχίζεις και φαντάζεσαι πόσα παίρνουν όλοι αυτοί και πως κάθε μέρα κλαίγονται για τις περικοπές που τους έχουν κάνει, φαντάζεσαι ακόμα πως κάποιος τους διόρισε και οι σκέψεις δεν σταματούν με τίποτα. Θες να τα σπάσεις όλα ή να χτυπήσει το κουδουνάκι, να κάνεις τη δουλειά σου και να εξαφανιστείς.

Είναι σύνηθες να μην σε εξυπηρετούν όπως πρέπει στο δημόσιο, όπως και η λούφα είναι συνηθισμένη, όμως το να καθυστερούν να σε εξυπηρετήσουν στον ΟΑΕΔ επειδή λουφάρουν ενώ εσύ καίγεσαι για μια δουλειά, είναι τουλάχιστον ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ.


JimmyP